Ondertussen zit ik weeral op een luchthaven op weg voor een paar dagen werk in Londen. Tijd vliegt. De vorige twee jaren duurde de fietstocht drie weken. Dit jaar was dat slechts twee weken. Ze zijn omgevlogen.
De Via de la Plata was zeker gemakkelijker dan de tocht van Barcelona naar Sevilla die we vorig jaar reden omdat we toen bijna constant door gebergte reden. Daarom staan er dit jaar minder hoogtemeters op de teller. Enkel de laatste dagen op weg naar en in Galicië werd het behoorlijk pittig met de climax op de laatste dag. We mogen evenwel de eerste dag niet verwaarlozen. Daar kozen we voor de onverharde Ruta del Agua. Die is heel mooi en rustig maar best pittig. Algemeen verliep het traject iets te veel over grote wegen, ook al was er heel weinig verkeer door een autosnelweg die in de buurt ligt. Wat meer kleine, charmante veldwegjes zou welkom zijn. Gelukkige opteerden we af en toe voor een onverharde optie. Wij kozen voor de variant via Trujilio en Manfrague. Beide zijn zeker de moeite waard. We hebben geen spijt van deze keuze ook al hoorden we van andere fietsers dat de andere optie ook mooi is. Verder kozen we voor de route door Portugal. Ze is pittig maar heel mooi. Tussen A Gudina en Ourense kozen we voor de zuidelijke variant. Ze loopt door een mooi landschap maar veel te veel op de zelfde drukke weg. Misschien is hier de noordelijke route beter.
In vergelijking met vorig jaar reden we ook minder kilometers per dag. Dat was een bewuste keuze die we vooraf maakten omdat er onderweg zoveel cultureels te bezichtigen is. Het zou zonde zijn om daar zomaar aan voorbij te rijden. Wij kiezen ervoor om het land te verkennen en een stuk cultuur en geschiedenis mee te pikken. En, ik heb nog meer dan vorig jaar respect voor de manier waarop Spanje zijn cultureel erfgoed verzorgt. Alles is netjes, heel toegankelijke met veel uitleg voor de bezoeker.
En de Spanjaarden zelf zijn overal vriendelijk, behulpzaam en heel hoffelijk in het verkeer. We komen terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten