Exact honderd kilometer staat er op de teller als we in Trujillo aankomen. Het verlaten van Mérida ging heel vlot. Buiten de poort van het hotel reden we onmiddellijk de juiste weg op. De eerst tien kilometer rijden we weliswaar door mooie natuur maar spijtig genoeg over een drukke weg. Bij het eerste dorp mogen we een minder drukke weg op. Het landschap is een zacht glooiende aaneenschakeling van akkers. De wind blaast in onze rug. Na 26 kilometer verandert de ervaring drastisch. We volgen een asfaltweg langs een kronkelend irrigatiekanaal afgezoomd met mooie bomen.
In de vette akkers errond verbouwen de boeren mais, aardappelen, rijst, olijven, vijgen en nog dingen die we niet kunnen benoemen. Achter de akkers lonken bergen.
Het meest opvallend langs dit kanaal zijn de vogels. Hop en blauwe ekster, twee prachtige vogels zijn talrijk aanwezig. Langs dit kanaal is het parcours vlak en de kilometers tikken snel aan.
Plots is het gedaan en beginnen we aan een nieuw hoofdstuk. Tussen vijgenbomen verlaten we het kanaal. De weg die nu volgt is best merkwaardig. Stroken met asfalt vol verraderlijke putten worden afgewisseld met grindweg en hier en daar een stukje nieuwe asfalt. Over meer dan tien kilometer is het oppassen geblazen. Het landschap is weer helemaal anders en ontzettend mooi. Akkers zijn er niet meer. We rijden door weides omzoomd met muurtjes en dun bezaaid met bomen. De bergen in de achtergrond zijn nu reeds dichterbij.
En plots worden we beloond met het hoogtepunt van de dag een lynx wandelt zonder ons op te merken over de weg. Deze katachtigen zijn zo schuw dat dit misschien de eerste en de laatste is die we ooit in het wild zullen zien. Al dit moois verlaten we via een stevig klim. 12% alsjeblieft. Twee Nederlanders duwen hun fiets te voet naar boven. Iets verder zullen we een gezellige babbel hebben in een kleine bar. Van hier is het nog 16 kilometer rijden tot Trujillo. Dit stadje zien we van ver op de heuvelrug liggen.
Dit stadje is een parel die vele buitenlandse toeristen links laten liggen. Het imposante Plaza Major overweldigt ons als we uit een klein straatje op het plein rijden. Francisco Pizarro staat er vanop zijn paard groots te waken over de stad. Pizarro was arm vertrokken om Zuid-Amerika te veroveren. Met goud overladen bracht hij rijkdom terug naar deze streek. Getuigen zijn schitterende palazzos en verschillende mooi versierde kerken. In een ervan zien we volgens kenners een van de fraaiste altaarstukken van Extramadura. Maar liefst 25 panelen zitten er in. Op het hoogste punt ligt een Moorse burcht in al zijn eenvoud te schitteren.
We trekken ons terug in het convento voor welverdiende rust. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten