Misschien wel de belangrijkste uitvinding na het wiel: twee wielen. Met een frame daartussen kan de mens zich sneller en langer vooruit bewegen dan enkel op zijn benen. Al is het om de kinderen naar school te brengen, zelf naar het werk te rijden, een zondags uitstapje of een sportieve uitspatting. Menig mens maakt er gebruik van. Mooier nog is dat er geen klasse verschil is. Al trappend vertoont de fietser geen klas of rang. De benen maken het verschil. De ingesteldheid ook. Een vechter kan de koers winnen. Een genieter kan rustig trappend de natuur voelen en ruiken.
De huidige hoogtechnologische racefiets heeft maar één ding gemeen met de eerste versie: twee wielen. Een trekkingsfiets deelt veel technologische snufjes met de recente racefiets. Maar, met zijn stalen frame is hij gemaakt om kilometers te vreten met bagage op zijn rug. Hij brengt de op avontuur beluste fietser over berg en door dal. Zijn wegen leiden over rustige straatjes en tot fietspad omgevormde oude spoorwegen. Op jaagpaden langs kanalen telt hij kilometers bij zonder een boot te trekken. Het zoute zweet van zijn berijder laat hij zonder mopperen van zijn frame druipen. Maar als er te genieten is, knijpt hij zijn remmen dicht. Een boeiende stad, een devoot klooster of een schitterend uitzicht vanop een bergflank. Met volle teugen laat hij zijn berijders ervaringen en emoties in zich opnemen. Zo kunnen ze met nog meer bagage verder rijden op zoek naar nog een ontdekking in een onbekend hoekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten